دل پریشان تر از آنم که بدانی ای عشق
سمت خود کاش مرا باز بخوانی ای عشق
پُر شده از تب تو روز و شب خاموشم
از خودت کاش مرا باز بدانی ای عشق
من به هر در زده‌ام تا تو بمانی اما
با دل خسته محال است بمانی ای عشق
به شبم رو کن و از رو ببر این غم‌ها را
پر بده قلب مرا که آسمانی ای عشق
جان من بسته به تو به خنده‌ی شیرینت
که برایم تو فقط جان و جهانی ای عشق
تا جهان باشد و من باشم و شوقی باشد
در دل دربه‌درم باز همانی ای عشق
دیدگاهتان را بنویسید