غم به دلت راه نده
ناله و صد آه نده
شب که گذر کرد بیا
روشنی از ماه مده
خو که کنی به روزگار
صبر بخوانی و قرار
تاب بیاوری دگر
دلتنگی کند فرار
مِهر بُدی تو از ازل
مهره شدی تو بر دلم
قامت هر فرشته ای
روزنه ای به هر قدم
وصله ی جورِ من تویی
مژه که بر هم بزنی
طرز نگاهت بشود
قافیه و شِعر زنی
روشنی روز بدید
آتش هر آه شنید
راه به بیراهه نشد
ابر به آفتاب رسید
روز دگر آمد و از
خاطره های من بنوشت
آن که بُوَد رهگذری
یک شبه صد راه نوشت
دیدگاهتان را بنویسید